วันแห่งร่างทรุด

วันศุกร์ที่ 2 มิถุนายน 2566 คงเป็นวันที่ใครหลายคนรอ เพราะเป็นวันศุกร์ต้นเดือน ที่มีทั้งเวลา ทั้งเงินตรา ออกไปเติมเต็มสิ่งที่โหยหาย ตามแบบแต่ใครชอบแบบไหน แต่วันศุกร์ของข้าพเจ้า ก็เหมือนกับทุกวัน คือช่วงเย็นต้องไปรับเจ้าตัวเล็กน้องนุชคนสุดท้อง ที่โรงเรียน แต่วันนี้ ดันไปรับเร็วหน่อย เลยมีเวลาที่จะสนองความต้องการของปาก คือเรื่องของเรื่อง ปากอยากกิน โรตีสายไหม เลยจอดและจัด มา 3 ชุด และระหว่างรอ ลูก เลยจัดไปหนึ่งชุด แต่ด้วยอะไรที่มันมากเกินไป ก็ไม่ดี แต่ตอนนั้น ยังไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

เมื่อรับลูกเสร็จ ก็ได้พาครอบครัว ไปทานข้าวที่ห้างสรรพสินค้าของจังหวัด เพราะคุณภรรยา และเจ้าตัวเล็ก มีของที่จะต้องซื้อ เลยไปที่เดียวจบ ในระหว่างที่ทานข้าว เริ่มมีอาการตัวร้อนแบบรู้ได้เลยว่า เป็นไข้แน่นอน แต่เพื่อไม่ให้บรรยากาศการทำกิจกรรมของครอบครัวเสียไป เลยต้องทำตัวปกติ (ที่ไม่ปกติ) สุดท้าย เลยต้องปลีกตัวออกมารอที่ในรถ (จริงๆ นอนรอเลย เพราะเริ่มไม่ไหวแล้ว)

พอถึงบ้านก็ไม่ถูดอะไรมากมาย รีบทานยา แล้วเข้านอนเลย และแน่นอนครับ “ป่วย” กลางดึกต้องตื่นขึ้นมา ทานยาพาราอีก 2 เม็ด เพื่อลดความเร้าร้อนของร่างกาย แต่ไม่วาย จะไม่ยอมรับ เพราะดันมีงาน WWDC 2023 เลยต้องถ่างตาดู และได้เห็นเจ้า “Vision Pro” ที่เฝ้ารอว่า Apple จะออกอะไรออกมา จนได้เห็น และหลับไปในที่สุด

ตื่นสาย เพราะเป็นวันเสาร์ สภาพร่างกาย ไม่พร้อมเอามากๆ นอนโทรม อยู่บ้าน คุณภรรยา ส่งเข้าส่งน้ำ จนเย็นเลยตรวจ Covid-19 แต่ก็ไม่ได้เป็น เช้าวันอาทิตย์ ตื่นขึ้นมา ด้วยใจเบิกบาน ร่างกายเริ่มดีขึ้นมาก เที่ยงเลยขับรถออกไปทานก๋วยเตี๋ยวกับคุณภรรยา และเมื่อถึงบ้านก็ทำขยัน เอาถุงขยะหลังบ้าน มาทิ้งที่หน้าบ้าน เพื่อรอรถมาเก็บในช่วงกลางคืน

ส่ิงที่ไม่ได้คาดคิด ก็เกิดขึ้น เมื่อ การยกขยะ ด้วยมือข้างเดียว แล้วใช้เอว เป็นตัวสร้างสมดุลย์ จะทำให้มีผลตามมา คือ “กล้ามเนื้ออักเสบ” บริเวณกล้ามเนื้อเอวด้านข้าง

ใช่ครับ เช้าวันจันทร์ ที่ 5 มิถุนายน 2566 ยังเป็นวันหยุดชดเชย เลยทำให้มีใครหลายคนอยู่บ้าน แต่เมื่อตื่นเข้าขึ้นมา ข้าพเจ้า ไม่สามารถกระดิกตัวได้ และเจ็บมาก เวลาเอี้ยวตัวจะลุก จะพลิก ทำให้นอน นิ่งเป็นผักเลย จนต้องใช้แรงใจอยากมาก และทนเจ็บ ค่อยๆ พลิกตัว แล้วสไลด์ลงเตียง แต่เมื่อลุกขึนยืน และเดิน จะไม่เจ็บมาก เลยรีบโทรหาลูกชาย ให้ขับรถไปซื้อยาก ทานและยานวด มาด่วน

เมื่อได้ยาก ทานและนวดเข้าไป ก็ลดอาการลงได้มาก แต่กว่า จะเป็นปกติ ก็กินเวลากว่า 3 วัน

สิ่งที่เกิดขึ้น ทำให้ต้องกลับมาทบทวนใหม่ว่า…

“ถึงเวลาแล้ว ที่เราต้องกลับมาเอาใจใส่ร่างกายวัย 53 ปี ของเรา
เริ่มออกกำลังกายได้แล้ว เพราะร่างกายเขาเตือนเรามาแล้ว”