พอช่วงออกพรรษา ก็ทำให้ข้าพเจ้านึกถึงวันเก่าๆ สมัยมัธยมปลาย ช่วงท้ายของการเรียน ตามประสาคนแก่ที่คิดถึงอดีต เลยนำภาพสีซีเปียดูเก่าๆ ผ่านเวลามากว่า 35 ปี ใบหน้าในภาพยังเยาว์วัย แววตามุ่งมั่น ที่กำลังจะออกค้นหาความหมายของการดำรงอยู่ ในภาพเป็นการออกเดินทางจากจังหวัดขอนแก่น ไปจังหวัดหนองคาย ด้วยรถไฟ ไปกับเพื่อนๆ ที่สนิทในกลุ่มห้อง ม.6/12 โรงเรียนขอนแก่นวิทยายน โดยเป้าหมายปลายทางเป็นบ้านเพื่อนชื่อแอร์ ที่อ.โพนพิสัย จ.หนองคาย
ในระหว่างการเดินทางด้วยรถไฟนั้น ก็มีกล้อง (เป็นกล้องฟิล์ม ในสมัยเมื่อ 35 ปีก่อนไม่มีกล้องดิจิตอลหรือโทรศัพท์มือถือ) ตัวน้อยติดมือไปด้วย พร้อมฟิล์มขาวดำ (ถ้าข้าพเจ้าจำไม่ผิดน่าจะ มีแค่ 2 ม้วน ถ่านได้ม้วนละ 36 ภาพ เท่านั้น ถ่ายเสร็จก็ไม่เห็นภาพจนกลับมาแล้ว เอาไปให้ร้านฟิล์มล้างและอัด กว่าจะได้ดูภาพ ถ้าถ่ายเสียก็จบกัน แก้ไขไม่ได้ ในยุคนั้นก็ต้องลุ้นว่า จะออกมาดีหรือไม่ เป็นยุค Analog สุดๆ ) แน่นอน เมื่อมีกล้อง เวลารถไฟ จอด ตามสถานีต่างๆ มีหรือที่จะนั่งอยู่กับที่ ตามประสาเด็กหนุ่ม ก็ต้องวิ่ง ออกมาถ่ายภาพกัน อย่างสนุกสนาน ไร้เรื่องกวนใจ วัยนั้น จะมีอยู่แค่เรื่องสนุก กับเรื่องที่อยากรู้ เท่านั้น
ผ่านมาแล้วกว่า 35 ปี ภาพนี้ก็ยังสร้างรอยยิ้มให้ข้าพเจ้าเสมอ เพราะน่าจะเป็นภาพ ที่นำไปแจกตอนจบการศึกษาด้วย อันภาพเป็น P4 คือ ภาพปกติ อันออกมาให้ได้ 4 ภาพ เพื่อประหยัดเงิน แล้วมอบให้เพื่อนๆ ตอนจบการศึกษา
ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี ภาพนี้ก็นำรอยยิ้ม และความสุขใจ มอบให้แก่ข้าพเจ้าเสมอ
